با کاهش زالو و پیشرفت وسایل و مهارت تشخیص بیماریها بعد از سال ١٨٥٠ محبوبیت زالودرمانی کاهش یافت تا اینکه در سال ١٨٨٤ کشف شد که خون در روده زالو منعقد نمی شود و جداسازی آنزیم ضدانعقاد هیرودین ازغدد حلقی زالو توسط مارکواردت در سالهای ١٩٥٠، اهمیت پزشکی زالو را ثابت کرد و زالودرمانی درسال ١٩٨٠ دوباره رواج یافت.
لذا پس از رکودی چند در استفاده از زالو درمانی ، روش جدید در میکرو سارجری با زالو شروع شد. هنگامیکه احتقان سیاهرگی بعد از جراحی پیوند اعضاء ایجاد گشت از زالو برای از بین بردن احتقان سیاهرگی پس از جراحی پیوند اعضاء استفاده شد به علاوه با تسکین بیماریهای زیادی مانند آنژین صدری، سکته، تورم غدد سینه، اسپاسم، آبسه، لوزه ها، فلبیت، روماتیسم، ترمبوز، جوشها، تورم بیضه ها ، گرفتگی سیاهرگی، صدای گوش و... توسط زالو باعث شد که سازمان غذا و داروی آمریکا در ٢٤ ژوئن ٢٠٠٤ استفاده از زالو را برای مقاصد پزشکی قانونی اعلام کرد.
متاسفانه در کشور ما ایران با اینکه سابقه طولانی و تجربه بسیار زیادی در زمینه زالو درمانی وجود دارد ولی عدم اطلاع پزشکان ما از این ابزاردرمانی بسیارمهم، موثر، ارزان و بدون عارضه سبب شده است که بیماران از این روش درمانی خوب محروم باشند.
منبع :رواج مجدد زالودرمانی طب ایرانیان
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment